Oziębłość i praktyka

Oziębłość

Jest to bezpośrednie nawiązanie do wyrzutu z Listu do Kościoła w Laodycei, gdzie jest mowa o letniości (Ap 3,14-16). Oziębłość, czyli inaczej mówiąc: znużenie, zniechęcenie, zobojętnienie, jest przeciwieństwem gorliwości i aby móc postępować w drodze do Boga, mnich musi ją od siebie zupełnie oddalić.

Bliska oziębłości jest nuda. Izaak kilkakrotnie wspomina właśnie nudę jako istotną przeszkodę na drodze do Boga.

Praktyka

Orygenes wprowadził do opisu życia chrześcijańskiego parę pojęć: praxis - theoria. Te pojęcia znalazły zastosowanie przede wszystkim w literaturze monastycznej. Praktyka to modlitwy, medytacja, posty, praktyki ascetyczne, przestrzeganie reguły - a więc to wszystko, co mnich sam podejmuje, aby wypełnić nakazy Pana i w ten sposób osiągnąć Boga. Łaciński odpowiednik greckiego praxis to opus. Owocem i dopełnieniem praktyki jest theoria - kontemplacja. W pierwotnym znaczeniu praktyka oznacza czynności zewnętrzne, ale słowo to było używane także do opisu praktyk wewnętrznych. U Izaaka spotykamy wyrażenia: praktyka, praktyka pokoju, praktyka duchowa, praktyka cnoty.

Za: Św. Izaak z Niniwy, Gramatyka życia duchowego, wstęp, przekład z języka włoskiego, opracowanie i redakcja naukowa: Ks. Jan Słomka, Biblioteka Ojców Kościoła, Wydawnictwo „M”, Kraków 2010