Są jednak psychologowie, którzy
przyjmują istnienie „samobójstw racjonalnych”, za jakie uważają
np. samobójstwo Sokratesa, Seneki, Petroniusza. Używają też
pojęcia „samobójstwa filozoficznego” na określenie
samobójstwa, w którym człowiek uzasadnia swój samobójczy zamiar,
odwołując się do do pryncypiów tej czy innej doktryny
filozoficznej. „Le suicide philosophique peux psychologiquement
exister”. Zob. Gabriel Deshaies, Psychologie du suicide, Paris 1947
s 150-151. Niektórzy badacze wskazują, jak trudne zadanie, czasem
niewykonalne, mają psychiatrzy i psychoterapeuci, którzy prowadzą
terapię z pacjentami o skłonnościach samobójczych w przypadku gdy
pacjenci mają wykształcenie filozoficzne. Niektórzy z nich
przyznają, że nie potrafią sobie poradzić z argumentami swoich
podopiecznych i sami się wikłają w przedstawionej przez nich
prosamobójczej argumentacji o – jak to odczuwają – niedającej
się zbić logice.
Za: Stefan Chwin
Samobójstwo i „grzech istnienia”
s. 454
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.