Gdybym był studiował ...

XXVI

Wiem to, iż gdybych był studiował

W płochey młodości lata prędkie

Y w obyczaiu zacnym chował,

Dom miałbych y posłanie miętkie!

Ale cóż, gnałem precz od szkoły,

Na lichey pędząc czas zabawie...

Kiedy to piszę dziś, na poły

Omal że serca wnet nie skrwawię...

XXVII

Nadtom brał wiernie, co powiada

Mędrzec, y pismam wierzył słowu:

„Baw się, używay, synu (gada),

W młodości swoiey”; ale znowu

Indziey zaświadcza barzo iaśnie,

Że „czas młodości kwietnych latek

(To iego słowa, takie właśnie!),

Ot, sama głupiość y niestatek”.

XXVIII

Dnie moie tako się rozbiegły

Iako, Hiob mówi, w lnianem płótnie

Nitki, gdy słomy garść zażegłey

Tkacz przytknie doń; y żar okrutnie

Wnet strawi płótna sztukę całą,

Niedoszły ludzkiey szmat odzieży...

Nic mi iuż ciężkiem się nie zdało,

Śmierć bowiem wszystko wnet uśmierzy...

XXIX

Gdzież są kompany owe grzeczne,

Których chadzałem niegdy śladem;

Tak mowne, śpiewne, tak dorzeczne

W trefnym figielku, w słowie radem?

Iedni pomarli, leżą w grobie;

Nic tu iuż po nich nie ostało;

Dusze niech Bóg przygarnie sobie,

Ziemia niech strawi grzeszne ciało!

Villon