Pustka i takość

Większość buddyjskich praktykujących, niezależnie od tradycji, jest zaznajomiona z trzema charakterystykami egzystencji - anicca, dukkha i anatta (nietrwałość, brak satysfakcji i nie-ja). Są to uniwersalne cechy wszelkiego doświadczenia, które powstaje i przemija, i wgląd w te charakterystyki jest podstawowym aspektem medytacji vipassana. Są jednak i inne charakterystyki doświadczenia, które mogą być podobnie zastosowane do pomocy w uwalnianiu serca ze wszelkich limitacji, obciążeń i stresu. dwie z nich, operujące jakby w parze, to suńńata i tatha, o odpowiednich znaczeniach: pustka i takość.

Termin "pustka" jest wyprowadzony z powiedzenia "Nie" fenomenalnemu światu. "Nie zamierzam w to wierzyć. To próżne, puste, wydrążone, nie całkowicie realne".

"Takość" jest cechą korespondującą do "pustki" w taki sam sposób jak prawa ręka koresponduje z lewą. W kontraście do swego partnera, jednakże, natura takości wyprowadzona jest z powiedzenia "Tak". Wszystkie determinacje są nietrwałe, ale jest coś, jest Ostateczna Rzeczywistość, zalegająca, przenikająca, obejmująca, konstytuująca to wszystko. Słowo "takość" w taki sposób wyraża aprecjację prawdziwej natury tej rzeczywistości, i jej realizacja może być scharakteryzowana jako poznająca i ucieleśniająca obecność Nieuwarunkowanego, Nieśmiertelnego, Amata-dhammy.

Kiedy pustka jest dyskutowana w Kanonie Pali, zwykle oznacza "pustkę jaźni i tego co należy do ja", ale również odnosi się to do substancjalności obiektów. Kiedy rozwijasz umiejętność wewnętrznego słuchania i skierowania uwagi na dźwięk nada, może to w znacznym stopniu zwiększyć twą zdolność realizacji obu tych rzeczy- pustki podmiotu i obiektu, siebie i innego.

Kiedy ustanowiłaś słuchanie dźwięku-nada na rozsądnym stabilnym poziomie, tak że jest on stale obecny, umożliwia on rozpoznanie niesubstancjalności takich pojęć jak: "ja", "mnie", "moje", bazujących na postawach i myślach, jak to zostało już opisane. Nada jest jak jasne światło, za pomocą którego widzisz jasno próżnię wodnych baniek, gdy unoszą się na wodzie. Podobnie, dla wszystkich mentalnych obiektów, które są doświadczanie, wspomnień, planów nastrojów całego pięcio-zmysłowego doświadczenia - obecność dźwięku nada pomaga naświetlić transparentność wszystkich tych wzorów świadomości. jak mówi Budda:

Materialna forma jest jak kłąb piany

Uczucie jest jak wodny bąbel;

Percepcja jest jak miraż,

Intencje są jak pień bananowca,

Świadomość jest jak magiczna sztuczka -

Tak powiada Pokrewny Słońcu

Jednakże temu kto to rozważył

Czy dokładnie przebadał,

Wszystko to jawi się jako puste i próżne

Kiedy widzi prawdę.

SN 22: 95

Dźwięk nada może również pomóc ci w rekolekcji takości doświadczenia. Chociaż te cechy mogą wydawać się być w sprzeczności, bardziej prawdziwym jest, że wzajemnie się uzupełniają. Kiedy skierowujesz uwagę na dźwięk ciszy i pozwolisz mu wypełnić wewnętrzną przestrzeń przytomności, jego energetyczna cecha, połączona z niematerialnym bogactwem jego obecności, jest silnym intuicyjnym napomnieniem o takości. To prawie jakby (przynajmniej dla ludzi anglojęzycznych) wewnętrzny dźwięk wyrażał się w nieskończonym "jest" 'issssssssssssss...' czy "tak" 'thusssssssss...' delikatnie wciągając cię do rzeczywistości.

Takość, z definicji jest trudna do pochwycenia konceptualnego. Ma ona przyrodzoną cechę nie-pojmowalności, która sprawia, że wydaje się ona dwuznaczna czy nierealna, ale co ironiczne, jest konieczną częścią jego znaczenia. Znaczącym jest, że samo słowo które Budda wybrał dla samookreślenia - Tathagata - może oznaczać albo "Ten kto doszedł do takości" albo "Ten kto odszedł do takości", zależnie od interpretacji.

Ajahn Amaro