Wincenty Faber - Dwa wiersze

Zawsze

Zawsze będę pisał tę książkę.

Może zresztą już wydarłem z siebie

jakiś fragment,

jedno zdanie

lub wiersz,

może z wszystkich

tomów dawnych i przyszłych

zbierze się w całość.

Może znajdę ją

w historii przyjaciela,

w życiu

nagle

rozerwanym przygodą,

z której wynika morał,

lub rozpoznam

niespodziewanie

w odrzuconej przez redaktora

dziecięcej rymowance.

Książkę,

która pomoże wam żyć,

próbuję pisać

zawsze.

Pustynia

Człowiek którego nienawidzę
który zostawił w tobie ślady
zestraja pożyczony uśmiech
z rysami swojej sztucznej twarzy

Pod jego ręką świat się zmienia
jabłka i kwiaty pachną gorzko
gdy spojrzy z niespodzianej strony
w oczy zaszczute samotnością

Ruszyłem za nim trop po tropie
rzecz każdą sprawdzić i naprawić
lecz tylko długo błądzić mogę
w pustyni którą pozostawił