Leopardi: Nieskończoność

Lubiłem zawsze to samotne wzgórze

I ten drzew szpaler, co nie daje oczom

W widnokręgowym utonąć lazurze.

Kiedy tam siedzę i dumam, duch tworzy

Świat nowy: pustych, milczących przestworzy

I marzy owe uroczystą ciszę,

Gdzie nic nie wstrząśnie serca. A gdy słyszę

W dole huczący wiatr, tę nieskończoną

Cichość i ten głos, a potem ich sprzeczność

W myśli mej ważę, i czuję w nich wieczność,

Epokę zmarłą dawno i minioną

I teraźniejszość, w której tętni życie.

Tak w nieskończoność myśli moje toną;

— I słodkie mi jest w morzu tem rozbicie.

Tłumaczenie: Edward Porębowicz