.
— Nie masz dla człowieka nic równie
nieznośnego, jak zażywać pełnego spoczynku, bez namiętności,
bez spraw, rozrywek, zatrudnienia. Czuje wówczas swoją nicość,
opuszczenie, lichość, zależność, niemoc, próżnię.
Bezzwłocznie wyłoni się z głębi jego duszy nuda, melancholia,
smutek, troska, żal, rozpacz.
Człowiek wyraźnie stworzony jest do
myślenia, to cała jego godność; cała zaś jego zasługa i cały
obowiązek, to myśleć jak się należy, Owóż porządek myśli
jest ten, aby zacząć od siebie i od swego stwórcy i swego celu.
Owo o czym myśli świat? Nigdy o tym, ale o tańcu, o graniu na
lutni, o śpiewaniu, o składaniu wierszy, gonitwie do pierścienia,
etc.; o tym, aby się bić, aby zostać królem,
bez zastanowienia nad tym, co to jest
być królem, a co być człowiekiem.
.
Nie zadowalamy się życiem, jakie mamy
w sobie i we własnej naszej istocie; chcemy żyć w pojęciu drugich
życiem urojonym i wysilamy się dlatego na pokaz. Pracujemy bez
ustanku nad tym, aby upiększyć i zachować nasze istnienie urojone,
a zaniedbujemy prawdziwe. A jeżeli posiadamy albo spokój, albo
szlachetność, albo wierność, kwapimy się rozpowiadać o tym, aby
przywiązać te cnoty do naszego drugiego istnienia, i raczej
odjęlibyśmy je od siebie, żeby przyczepić tamtemu; stalibyśmy
się z ochotą tchórzami, gdybyśmy tym mogli nabyć reputacji
odważnych89. Wielka to oznaka nicości własnego naszego istnienia,
że nie umiemy się zadowolić jednym bez drugiego i zamieniamy
często jedno za drugie! Kto by bowiem nie oddał życia dla ocalenia
swego honoru, byłby bezecnikiem.
.
Jesteśmy tak niesyci chwały, iż
chcielibyśmy, aby nas znała cała ziemia, nawet ludzie, którzy
przyjdą wówczas, kiedy nas nie będzie; a tak letcy, iż szacunek
kilku osób, które nas otaczają cieszy nas i zadowala.
.
Nie dbamy o to, aby nas szanowano w
miastach przez które przejeżdżamy; ale kiedy mamy zabawić w
którym jakiś czas, wówczas dbamy. Jak długi musi być ten czas?
Proporcjonalny do naszego nikłego i kruchego trwania.
.
Próżność jest tak zakorzeniona w
sercu człowieka, iż żołdak, cham, kuchta, tragarz, chełpi się i
chce, aby go podziwiano. Filozofowie nawet pragną tego; a ci, którzy
piszą przeciw temu, chcą mieć tę chwałę, iż dobrze napisali; i
ci, którzy ich czytają, chcą mieć chwałę, że ich czytali; i
ja, który to piszę, mam może to pragnienie; i może ci, którzy to
będą czytali...
Nie jest wstydem dla człowieka uginać
się pod boleścią, jest zaś wstydem uginać się pod rozkoszą. To
nie płynie stąd, iż boleść przychodzi nam skądinąd, rozkoszy
zasię sami szukamy: można bowiem szukać boleści i poddać się
jej z umysłu, nie popadając w hańbę.
Skąd tedy pochodzi, iż chlubnym jest
dla rozumu upadać pod nasileniem boleści, haniebnym zaś upadać
pod nasileniem rozkoszy? dlatego, że to nie boleść nęci nas i
pociąga; to my sami dobrowolnie wybieramy ją i chcemy się poddać
jej władzy, tak iż my jesteśmy panami rzeczy. To człowiek ulega
tu samemu sobie; w rozkoszy zasię to człowiek ulega rozkoszy. Owo
jedynie panowanie i władztwo stanowi chwałę, a jedynie
niewolnictwo hańbę.
.
Gdyby nasz stan był naprawdę
szczęśliwy, nie trzeba by nas odrywać od myśli o nim, aby nas
uczynić szczęśliwymi.
.
Łatwiej jest znieść śmierć bez
myśli o niej, niż myśl o śmierci bez niebezpieczeństwa.
.
Nędze życia ludzkiego są podstawą
tego wszystkiego: skoro ludzie to spostrzegli, zaczęli szukać
rozrywki.
.
Nie mogąc znaleźć lekarstwa na
śmierć, nędzę, niewiedzę, postanowili, pragnąc osiągnąć
szczęście, nie myśleć o tym.
.
Mimo tych niedoli, człowiek chce być
szczęśliwy i chce być tylko szczęśliwy, i nie może nie chcieć;
ale jak się do tego weźmie? Na dobrą sprawę, trzeba by mu stać
się nieśmiertelnym: nie mogąc zaś tego, postanowił nie myśleć
o tym.
.
Gdyby człowiek był szczęśliwy,
byłby nim tym więcej, im mniej byłby rozproszony, jak święci i
Bóg. — Tak; ale czyż to nie znaczy być szczęśliwym, móc
znaleźć uciechę w rozrywce? — Nie; przychodzi bowiem ona
skądinąd i z zewnątrz; tak więc człowiek jest zależny, a tym
samym wydany na pastwę tysiąca przypadków, sprawiających, iż
zgryzoty są nieuniknione.
.
Jedyna rzecz, która nas pociesza w
naszych niedolach, to rozrywka, a wszelako jest to największa z
naszych niedoli: ona bowiem głównie przeszkadza nam myśleć o
sobie i gubi nas nieznacznie. Inaczej trwalibyśmy w nudzie, a ta
nuda popchnęłaby nas do szukania bardziej trwałego sposobu
wyrwania się z niej. Ale rozrywka bawi nas i przeprowadza nas
nieznacznie ku śmierci.
.
Powiadają, że zaćmienia wróżą
nieszczęścia, ponieważ nieszczęścia są rzeczą zwyczajną: tak
iż wobec częstości nieszczęść często zgadują; gdyby zasię
powiadali, iż wróżą szczęście, kłamaliby często. Przypisują
szczęście jedynie rzadkim zjawiskom niebieskim; toteż nieczęsto
mają sposobność się omylić.
.
Salomon i Hiob najlepiej znali i
najlepiej wyrazili nędzę człowieka: jeden najszczęśliwszy, drugi
najnieszczęśliwszy z ludzi; jeden znający z doświadczenia czczość
rozkoszy, drugi rzeczywistość cierpień.
.
Tak mało znamy samych siebie, iż
niejednemu zdaje się, iż umiera, podczas gdy ma się dobrze; inni
myślą, że mają się dobrze, wówczas gdy są bliscy śmierci, nie
czując bliskiej gorączki lub tworzącego się wrzodu.
.
Trzej gospodarze— Gdyby ktoś
posiadał przyjaźń króla angielskiego, polskiego i królowej
szwedzkiej, czyż byłby mniemał, że zabraknie mu schronienia i
przytułku na świecie? *
*Karola I ścięto w r. ;
królowa Krystyna złożyła
koronę w r. ; Jan
Kazimierz musiał uchodzić z kraju w r.
.
Jesteśmy tak nieszczęśliwi, iż
możemy znajdować przyjemność w jakiejś rzeczy jedynie pod
warunkiem, że strapimy się, jeśli ta rzecz się nie uda; co mogą
sprawić tysiące przyczyn i sprawiają też na każdym kroku. Kto by
odkrył tę tajemnicę, aby się cieszyć dobrem, nie martwiąc się
przeciwnym mu złem, ten trafiłby w sedno; oto perpetuum mobile.
.
Bieżymy bez troski w przepaść, skoro
pomieściliśmy przed sobą coś, co nam nie pozwala jej spostrzec.
Piękna mi przyczyna, aby się radować,
aby się chwalić z podniesioną głową w taki sposób: „Zatem,
weselmy się i żyjmy bez obawy i niepokoju, i czekajmy śmierci,
skoro rzecz jest niepewna, a wówczas zobaczymy, co się z nami
stanie...” Nie widzę w tym konsekwencji.
Wyobraźmy sobie gromadę ludzi w
łańcuchach, skazanych na śmierć; codziennie kat morduje jednych w
oczach drugich, przy czym ci, którzy zostają, widzą własną dolę
w doli swoich bliźnich i spoglądając po sobie wzajem z boleścią
a bez nadziei, czekają swojej godziny. Oto obraz doli ludzkiej.
.
Pocieszni jesteśmy, iż szukamy
wytchnienia w towarzystwie podobnych nam, nędznych jak my,
bezsilnych jak my: nie pomogą nam, umrzeć trzeba samemu. Trzeba
tedy czynić, jak gdyby człowiek był sam; a wówczas, czyżbyśmy
budowali wspaniałe domy, etc. Szukalibyśmy bez chwili wahania
prawdy; a jeżeli uchylamy się od tego, dajemy tym świadectwo, iż
wyżej cenimy szacunek ludzi niż szukanie prawdy.
.
Między nami a piekłem lub niebem jest
tylko odgradzające nas od nich życie, rzecz najkruchsza w świecie.
.
Nie ma wątpienia, iż to, czy dusza
jest śmiertelna czy nieśmiertelna, musi stwarzać zupełną różnicę
w moralności. A mimo to filozofowie wytyczyli swoją moralność
niezależnie od tego: rozprawiają nad spędzeniem godziny. Platon
dla nastrojenia do chrześcijaństwa.
.
Dlaczego mnie zabijasz? — Jakże!
czyż nie mieszkasz z tamtej strony wody? Mój przyjacielu, gdybyś
mieszkał z tej strony, byłbym mordercą i byłoby niegodziwością
zgładzić cię w ten sposób; ale skoro mieszkasz z tamtej strony,
jestem zuchem i rzecz jest w porządku.
.
. — To cudowne! nie chcecie, abym
czcił człowieka przybranego w brokaty i wiodącego ze sobą
dziesiątek lokai! Jakże! toć każe mnie ochłostać, jeżeli mu
się nie skłonię; takie ubranie to siła. To tak samo jak koń
bogato okulbaczony wobec innego konia! Pocieszny jest Montaigne, iż
nie widzi tej różnicy i dziwi się, że ludzie ją czynią, pyta o
przyczynę. „Zaiste, mówi, skąd pochodzi etc”....
. — Stroić się to nie jest
czcza próżność; to znaczy okazać, że mnogość ludzi pracuje na
mnie; ukazać trefionym włosem, że mam pokojowca, olejkarza, etc.;
rabatem, haem, galonem, etc. Owóż to nie jest proste przybranie,
jakoby rząd na koniu, mieć rąk wiele. Im więcej mam rąk, tym
jestem silniejszy. Stroić się znaczy okazywać swą siłę.
bis.
Rzeczy najniedorzeczniejsze w świecie
stają się dorzecznymi z przyczyny szaleństwa ludzi. Cóż może
być mniej dorzecznego niż wybierać dla sterowania państwem
najstarszego syna królowej? Nie wybiera się dla sterowania okrętem
tego z podróżnych, który jest z najlepszego domu. Takie prawo
byłoby niedorzeczne i niesprawiedliwe. Ale ponieważ właśnie
takimi są ludzie i będą zawsze, staje się to rozumne i słuszne.
Kogóż bowiem mamy wybrać: najbardziej cnotliwego i zdatnego? Wnet
dojdzie do bójki: każdy twierdzi, że on jest tym najcnotliwszym i
najzdatniejszym. Przywiążmy tedy ową godność do czegoś
niepodlegającego wątpliwości. Najstarszy syn królewski: to jasne,
nie może być o to sporu. Rozum nie może lepiej sobie począć, ile
że wojna domowa jest największym nieszczęściem.
.
Ludzie nie wyobrażają sobie Platona i
Arystotelesa inaczej jak w sukniach bakałarzy. Byli to grzeczni
ludzie i nie gorzej od innych weselący się radzi z przyjaciółmi.
Kiedy im się spodobało ułożyć swoje Prawo i Politykę, uczynili
to, ot, wśród zabawy: była to najmniej poważna i filozoficzna
część ich życia: najbardziej filozoficzną było żyć po prostu
i spokojnie. Jeżeli pisali o polityce, to tak, jakby mieli urządzać
szpital obłąkanych; a jeżeli udawali, iż mówią o tym jako o
wielkiej rzeczy, to dlatego, iż wiedzieli, że szaleńcy, do których
mówią, mniemają się być królami i cesarzami. Wchodzili w ich
poglądy, aby sprowadzić ich szaleństwo do najmniejszego zła, jak
tylko można.
.
Czy nie spotkaliście nigdy ludzi,
którzy chcąc się użalić na waszą obojętność wobec nich,
roztaczają wam przykłady wysoko położonych osób, które ich
cenią? Odpowiedział- bym na to: „Pokażcie mi cnoty, którymi
oczarowaliście tych ludzi, a będę was cenił tak samo”.
.
Myśl stanowi wielkość człowieka.
.
Człowiek jest tylko trzciną,
najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą. Nie potrzeba,
iżby cały wszechświat uzbroił się, aby go zmiażdżyć: mgła,
kropla wody wystarczy, aby go zabić. Ale gdyby nawet wszechświat go
zmiażdżył, człowiek byłby i tak czymś szlachetniejszym niż to,
co go zabija, ponieważ wie, że umiera, i zna przemoc, którą
wszechświat ma nad nim. Wszechświat nie wie nic.
Cała nasza godność spoczywa tedy w
myśli. Stamtąd trzeba nam się wywodzić, a nie z przestrzeni i
czasu, których nie umielibyśmy zapełnić. Silmy się tedy dobrze
myśleć: oto zasada moralności.
.
Myśląca trzcina. — Nie w
przestrzeni powinienem szukać swej godności, ale w umiarze własnej
myśli. Nie zyskam nic więcej, posiadając ziemię; przestrzenią
wszechświat ogarnia mnie i pochłania jak punkt; myślą ja go
ogarniam.
.
Pożądamy prawdy, a znajdujemy w sobie
jedynie niepewność. Szukamy szczęścia, a znajdujemy jedynie nędzę
i śmierć. Jesteśmy niezdolni nie pragnąć prawdy i szczęścia, a
nie jesteśmy zdolni ani do pewności, ani do szczęścia.
Pozostawiono nam to pragnienie tak, aby nas ukarać, jak aby nam
dać uczuć, skądeśmy spadli.
.
Jeżeli kto nie wie o tym, iż pełen
jest pychy, ambicji, żądzy, słabości, nędzy i nieprawości, jest
bardzo ślepy. A jeżeli wiedząc o tym, nie pragnie być od nich
wyswobodzony, co można powiedzieć o takim człowieku?...
Cóż tedy jeśli nie szacunek, można
żywić dla religii, która zna tak dobrze błędy człowieka, i
jeśli nie pragnienie, iżby prawdziwą była religia, która
przyrzeka na nie tak upragnione lekarstwa?
.
Jeżeli kto nie wie o tym, iż pełen
jest pychy, ambicji, żądzy, słabości, nędzy i nieprawości, jest
bardzo ślepy. A jeżeli wiedząc o tym, nie pragnie być od nich
wyswobodzony, co można powiedzieć o takim człowieku?...
Cóż tedy jeśli nie szacunek, można
żywić dla religii, która zna tak dobrze błędy człowieka, i
jeśli nie pragnienie, iżby prawdziwą była religia, która
przyrzeka na nie tak upragnione lekarstwa?
.
Cóż za wyuzdanie sądu, wskutek
którego nie masz nikogo, kto by się nie stawił ponad resztę
świata i kto by nie przekładał swego własnego dobra i trwania
swego szczęścia i życia ponad dobro i szczęście całej reszty
świata!
.
Każdy jest wszystkim sobie samemu; z
jego śmiercią bowiem wszystko dla niego umiera. I stąd pochodzi,
iż każdy mniema, że jest wszystkim dla wszystkich. Nie trzeba
sądzić o naturze wedle nas, ale wedle niej.
.
Czuję, że mogłem nie być, albowiem
polega na mojej myśli; zatem ja, który myślę, nie istniałbym,
gdyby zabito moją matkę, nim otrzymałem życie. Nie jestem tedy
istnieniem koniecznym. Nie jestem także wiecznym ani nieskończonym;
ale widzę dobrze, że jest w naturze istota konieczna, wieczna i
nieskończona.
.
Jeżeli jest Bóg, trzeba kochać tylko
jego, a nie doczesne stworzenia. Rozumowanie bezbożników w Mądrości
i oparte jest jeno na tym, że nie ma Boga. „To przyjąwszy —
powiadają — cieszmyż się tedy stworzeniami”. W braku czego
lepszego. Ale gdyby mieli do kochania Boga, nie wyciągnęliby
takiego wniosku, ale wręcz przeciwny. I to jest konkluzja mędrców:
„Jest Bóg, nie cieszmyż się tedy stworzeniami”.
Wszystko zatem, co nas zachęca, abyśmy
się przywiązali do stworzeń, jest złe, skoro to nam przeszkadza
albo służyć Bogu, jeśli go znamy, albo szukać go, jeśli nie
znamy. Owo jesteśmy pełni pożądliwości; jesteśmy tedy pełni
złego; powinniśmy zatem nienawidzić samych siebie i wszystkiego co
nas zachęca do innego przywiązania prócz Boga.
.
Widząc zaślepienie nędzy człowieka,
patrząc na cały wszechświat niemy i człowiekabez światła, zdanego samemu sobie,
jak gdyby zbłąkanego w tym zakątku świata bez świadomości, kto
go tam rzucił, ani co tam robi, co się z nim stanie po śmierci,
niezdolnego do jakiej bądź wiedzy, doznaję przerażenia, jak
człowiek, którego by przeniesiono uśpionego na opustoszałą i
straszliwą wyspę i który by się obudził bez świadomości, gdzie
jest i bez sposobu wydobycia się stamtąd. I podziwiam, w jaki
sposób może ktoś nie wpaść w rozpacz w tak opłakanym położeniu.
Widzę inne osoby koło siebie, podobnej natury; pytam ich, czy
więcej co wiedzą ode mnie; odpowiadają, że nie. I oto ci zbłąkani
nieszczęśnicy, rozejrzawszy się dokoła siebie i zoczywszy jakieś
powabne przedmioty, oddali się im i przywiązali do nich. Ja zaś
nie umiałem się zdobyć na takie przywiązanie i zważając, o ile
więcej prawdopodobieństwa jest, iż istnieje co innego niż to, co
widzę, szukałem, czy Bóg nie zostawił jakiego znaku swej osoby.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.